Patrick LOOBUYCK
Er gebeuren vandaag veel dingen die het samenleven ronduit ingewikkeld maken: aanslagen, vluchtelingen, populisme, …
Ieder schreeuwt zijn onzekerheid en angst uit.
En de debatten gaan hard tegen hard: op tv, in het parlement, op Facebook, op kantoor of in de huiskamer.
Het gevolg daarvan is dat we dreigen te vergeten hoe we kunnen samenleven.
We mogen ons niet uit elkaar laten spelen, schrijft Patrick Loobuyck.
Hij pleit ervoor dat we ons inspannen om te verbinden in plaats van te polariseren.
Daarvoor moeten we elkaar ernstig nemen en op zoek gaan naar een verbindend verhaal.
We hebben een brede consensus nodig die de samenleving schraagt en vertrouwen geeft.
In zijn boek Samenleven met gezond verstand verheldert en concretiseert hij de morele uitgangspunten en de sociale mechanismen van ons samenlevingsmodel: vrijheid, gelijkheid, wederkerigheid en solidariteit.
Redelijkheid kan ons redden.
Patrick Loobuyck (Brugge, 1974) studeerde godsdienst-wetenschappen aan de KU Leuven en Moraalwetenschappen aan de UGent.
Momenteel is hij als hoogleraar verbonden aan het Centrum Pieter Gillis van de Universiteit Antwerpen. Hij doceert er het vak Levensbeschouwing.
Als gastprofessor is hij ook verbonden aan de Vakgroep Wijsbegeerte en Moraalwetenschappen van de Ugent, waar hij onder meer politieke filosofie doceert.
Zijn onderzoek focust op ‘samenleven in een democratische, seculiere, multiculturele samenleving’.
In het publiek debat is hij een gewaardeerde stem inzake ethische en levensbeschouwelijke thema’s.
Zijn stukken verschenen in verschillende kranten en tijdschriften en hij gaf interviews in tal van kranten, op radio en televisie.
In januari 2018 werd hij door een divers panel in De Morgen verkozen tot de op een na meest invloedrijke intellectueel van Vlaanderen.
Hij is auteur van o.m. volgende boeken:
- Samenleven met gezond verstand (2017),
- Samenleven met overtuiging(en) (2018),
- De lokroep van IS (2015),
- Meer LEF in het onderwijs (2014),
- De seculiere samenleving (2013),
- Moraal zonder God? (2005).
Comments are closed.